मदतीचा हात

वेस्टर्न रेल्वेवरील नायगाव स्टेशन,वेळ दुपारी सव्वा दोनची...
चर्चगेटहून विरारला जाणाऱ्या फास्ट ट्रेनमधून 3 नंबरच्या प्लॅटफॉर्मवर उतरलो. स्टेशनच्या पूर्वेला जाण्यासाठी मागे वळलो. ट्रेनने जेमतेम वेग घेतला असेल तेवढ्यात 40-45 वयाचा दिसणारा एक माणूस चालत्या ट्रेनमधून प्लॅटफॉर्मवर पडला. त्याचे पाय प्लॅटफॉर्म व ट्रेनमधील मोकळ्या जागेत होते. ट्रेनच्या वेगामुळे तो ट्रेनखाली खेचला जात होता. माझ्या पुढे असलेल्या एकाने त्या अडकलेल्या व्यक्तीच्या हातांना धरून ठेवले. त्याच्या मागून मी लगेच हातातले सामान टाकून त्याला प्लॅटफॉर्मवर खेचले. आम्ही दोघांनी त्याला उचलून एका बाकड्याच्या आधाराने बसवले. ट्रेन व प्लॅटफॉर्मच्या मध्ये पाय सापडल्याने एका पायाला जबर दुखापत झाली होती. पाईपलाईन फुटल्यानंतर जसे पाणी निघते तसे रक्त बाहेर पडत होते. मी पलिकडील 4 नंबरच्या प्लॅटफॉर्मवरील रेल्वे पोलीसांना आवाज दिला. दोन रेल्वे पोलीस त्या प्लॅटफॉर्मवरील बाकांवर बसून ड्युटी(!) करत होते. ते तिथूनच क्या हुवा? क्या हुवा? करत होते. अखेर मी जिन्यावरून धावत जाऊन त्या पोलीसांपासून 5 पावलांवर असलेल्या मदत केंद्रात धावत जाऊन माहिती दिली. माहिती ऐकल्यानंतर प्रथमोपचार करणारा कर्मचारी तातडीने त्या अपघातग्रस्ताकडे रवाना झाला. मात्र पोलीस “सिर्फ पैर को ही लगा है ना?” हेच विचारत होते.
एकीकडे ट्रेनमधून पडल्याबरोबर मदतीचा हात देणारा तो अनाम मुंबईकर आणि दुसरीकडे ही ‘तो क्या हुवा?’ प्रवृत्ती!
आपल्या आजूबाजूला अशा सर्वच प्रवृत्तीची माणसे अाढळतात. मात्र या सर्वांमधून उठून दिसणारी प्रवृत्ती म्हणजे ‘मदत करणारी’!
मला सध्या त्या हात देणाऱ्या व्यक्तीचा चेहराही आठवत नाही, पण त्या व्यक्तीला घट्ट धरून ठेवणारे हात पक्के लक्षात राहिले आहेत.
देव असे ‘हात’ सर्वांनाच देवो.
-तुषार म्हात्रे