पावसाळी स्पर्धांचे चिखल

सध्या संपूर्ण राज्यात फुटबॉल फीव्हर चालू अाहे. आपल्या ‘सवासो करोड’ लोकसंख्येच्या देशाला या सर्वाधिक खेळल्या जाणाऱ्या खेळात केवळ बघ्याची भूमिका घ्यावी लागलीय हे आपले दुर्दैवच म्हणावे लागेल. सदस्य देशांची संख्या सर्वात जास्त असलेल्या या वेगवान खेळामध्ये आपण पहिल्या शंभरात देखील नाही आहोत. सध्याचे मिशन फुटबॉलचे सामने पहात असताना मला काही वर्षांपूर्वी झालेल्या शालेय स्तरावरील 'पावसाळी क्रीडा स्पर्धे'ची आठवण झाली. मी त्यावेळेस रायगड जिल्ह्यातील पोलादपूर सारख्या दुर्गम अशा परिसरात शिक्षक म्हणून कार्यरत होतो.
  शिकविण्याचे विषय विज्ञान व गणित असल्याकारणाणे खेळाशी फारसा संबंध येत नव्हता. परंतु क्रीडा स्पर्धांच्या वेळेस तालुक्याच्या ठिकाणी विद्यार्थी घेऊन जाण्याचे काम मी ब-याच वेळेस केले. त्या वर्षी पहिल्यांदाच केवळ जिल्हास्तरावर होणारी फुटबॉल स्पर्धा तालुकास्तरावर घेण्यात आली. फुटबॉलचा समावेश झाल्याने त्या खेळाचा सराव करणे गरजेचे होते. आमच्या विद्यार्थ्यांचा जोरदार सराव मैदानावर सुरू झाला. ऑफ तासाच्या वेळेस सहज लक्ष गेले असता, सर्व मुले फुटबॉलच्या मागे धावताना दिसली. जो आपल्या
मनाला येईल त्या दिशेला चेंडू मारत होते. मी आमच्या खेळाच्या शिक्षकांना गोलकीपर आणि गोल करण्याची जागा कुठे आहे, असे विचारले असता ते गोंधळून गेले. 'मैदानाच्या दोन्ही बाजूला दोन गोलपोस्ट असतात व त्यात चेंडू मारून
गोल करायचा असतो, तसेच गोलकीपरने गोल होण्यापासून अडवायचे असते'; इतकी नविन(!) माहिती सांगीतल्याने संघाचा सराव करण्याची जबाबदारी माझ्यावर आली. तीन दिवस अर्धा तास खडतर(?) सराव करून मुला-मुलींचे दोन संघ स्पर्धेला घेऊन गेलो असता तिथे वेगळेच चित्र पहायला मिळाले. तालुक्यातून मुलींचे केवळ दोन तर मुलांचे तीन संघ सहभागी झाले होते. त्यात कळस म्हणजे फुटबॉल खेळण्यासाठी मैदान उपलब्ध नसल्याने 'फ्री कीक' द्वारे 'निक्काल' लावण्यात आला.चप्पल घालून खेळणा-या आमच्या शाळेच्या मुलींनी  प्रथम, तर मुलांनी द्वितीय क्रमांक पटकावून शाळेचे नाव ऊंचावले. मी यशस्वी प्रशिक्षक ठरल्याने माझाही भाव वाढला. जिल्हास्तरावरील फुटबॉल तालुका
स्तरावर आल्याने खेळाचा दर्जाही ऊंचावला असावा. मात्र फुटबॉलचे सामने पाहताना आजही मला फुटबॉल या खेळाचे चिखल करणारी ती पावसाळी स्पर्धा आठवते.

-तुषार म्हात्रे, पिरकोन(उरण)