तुषारकी

  व्हिडीओ सेंटरची कथा अन्न, वस्त्र, निवारा आणि सिनेमा या सर्वसामान्य भारतीयाच्या मूलभूत गरजा. पहिल्या तीन गरजांपैकी एखादी अपूर्ण राहिली तरी चालेल पण ‘सिनेमा’ ही गरज पूर्ण व्हायलाच हवी हे नक्की. खोटं वाटत असेल तर खच्चून भरलेल्या ट्रेनमध्ये तल्लीन होऊन मोबाईलवर पायरेटेड सिनेमे पाहणाऱ्यांना विचारा. इतर प्रवासी दोन पायांवर सरळ उभे राहण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत असताना भक्तीभावाने सिनेमे पाहणाऱ्यांना आठवा. पोटात भूक, कपडे विस्कटलेले आणि उभे राहण्यासाठीही जागा नसताना चित्रपटाचा आनंद घेतला जाणे ही बाब चित्रपटाला मूलभूत गरजांमध्येच नेऊन ठेवते. संपूर्ण जग पूर्वापार या सिनेमांच्या प्रेमात पडला असताना आपल्या मुंबईलगतचा परिसर सुद्धा त्याला कसा अपवाद असेल?     सध्याचा काळ पाहता टी.व्ही, लॅपटॉप, मोबाईल, टॉकीज; शक्य होईल त्या मार्गाने लोक आपली चित्रपट पाहण्याची हौस भागवतात. स्मार्टफोनपूर्वीच्या सिनेमॅटीक आठवणींमध्ये ‘व्हिडीओ सेंटर’ नावाच्या सुविधेचं नाव चोवीस कॅरेट सुवर्णाक्षरांनी लिहलं जाईल. नव्वदीच्या दशकातली ही कथा. ग्रामिण भागामध्ये चित्रपटगृह नसल्याने अनेक सामान्यांची...